Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Duo Reges: constructio interrete. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Respondeat totidem verbis. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Sed fac ista esse non inportuna;
Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.
Bork
Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est.
Bork

In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.
Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.
Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.

Bork: Quamquam te quidem video minime esse deterritum.
Itaque fecimus.: Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.
Si longus, levis;: Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.
Quibusnam praeteritis?: Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Cur ad reliquos Pythagoreos, Echecratem, Timaeum, Arionem,
Locros, ut, cum Socratem expressisset, adiungeret
Pythagoreorum disciplinam eaque, quae Socrates repudiabat,
addisceret?

Ex quo intellegitur nec intemperantiam propter se esse
fugiendam temperantiamque expetendam, non quia voluptates
fugiat, sed quia maiores consequatur.

Nec tamen argumentum hoc Epicurus a parvis petivit aut etiam a bestiis, quae putat esse specula naturae, ut diceret ab iis duce natura hanc voluptatem expeti nihil dolendi.

Ad eos igitur converte te, quaeso. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Deinde dolorem quem maximum? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Bork Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.